Blokland (Ind/Dem), namens de fractie -  Voorzitter, een hartelijk woord van welkom aan het Nederlands Raadsvoorzitterschap in de persoon van Minister-President Balkenende en Staatssecretaris Nicolaï. Het is wellicht de laatste keer geweest dat Nederland de voorzittershamer voor een periode van zes maanden heeft gehanteerd. Dat is met verve gebeurd en belangrijke beslissingen zijn in goede banen geleid. Daarvoor waren grote diplomatieke en communicatieve vaardigheden vereist! Onze complimenten daarvoor.

Een gevoel van teleurstelling kan ik echter niet verbergen.
Het Nederlands voorzitterschap had de fundamentele discussie over het einddoel van het Europese integratieproces kunnen agenderen. De ondertekening van het Constitutioneel Verdrag en het voortgaande proces van uitbreiden schreeuwen om een onderliggende visie op de toekomst van de Europese Unie. Het Nederlands voorzitterschap heeft een unieke mogelijkheid laten liggen dit pijnlijke hiaat te vullen.

Dé grote teleurstelling van het Verdrag is het negeren van het joods-christelijke erfgoed van Europa in de preambule. Dit negeren is een miskenning van de geschiedenis van Europa en verzaakt één van de spaarzame elementen van een gezamenlijke identiteit. De ceremoniële ondertekening in Rome heeft deze pijn zeker niet verzacht.

Tijdens het Nederlandse voorzitterschap passeerden vele zaken. Vooral de succesvolle omgang met de situatie in Oekraïne verdient lof! Kritisch staan wij echter tegenover de ontwikkelingen richting een Europese defensie. Voortdurend moet hierbij in het oog worden gehouden dat duplicatie met de NAVO voorkomen wordt. Met betrekking tot de gerezen problemen met Iran en de verdere situatie in het Midden-Oosten bevelen we eens te meer een gezamenlijke strategie aan in transatlantisch verband. Het is belangrijk dat de band tussen de EU en de VS niet verder ondergraven wordt.

Het belangrijkste onderwerp vormde echter het openen van toetredingsonderhandelingen met Turkije. Op deze onverhoopte toetreding is overigens het Constitutioneel Verdrag niet toegesneden, zoals Conventievoorzitter Giscard d’Estaing onlangs zei. De uitkomst van de Europese Top van 16 en 17 december verraste ons niet maar stelde wel teleur. De wijze waarop de gesprekken tussen Brussel en Ankara verliepen, bood al een voorproefje van onze voorspelling aan de fungerend Raadsvoorzitter: ‘een langdurige oefening in wederzijdse zelfkwelling.’