Belder (IND/DEM), namens de fractie. – Voorzitter, openhartigheid is geboden bij de grote controverses over het openen van de onderhandelingen over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Juist deze loffelijke houding siert onze rapporteur, collega Eurlings. Zo uitte hij afgelopen zaterdag tegenover de Nederlandse pers onverbloemd zijn bezorgdheid over het gelamenteer van premier Erdogan over Brussel. De Turkse minister-president en de voorzitter van het Turkse parlement wekken sterk de indruk dat hun land nu al voldoet aan de politieke criteria voor toetreding. Kortom, Brussel zou Ankara op dit cruciale punt overvragen.

Niets is echter minder waar. Dat belooft nog wat voor de Raad en de Commissie als deze week onverhoopt wordt besloten de onderhandelingen met klaagzanger Erdogan te beginnen. Blijkens de bevindingen van de rapporteur kan in elk geval paragraaf 4 van zijn verslag gevoeglijk worden geschrapt. Daarin wordt immers in juichtonen gewaagd van de aanhoudend sterke motivatie en politieke wil van de Turkse regering en het Turkse parlement om naar de Europese Unie toe te groeien.

Voorzitter, van mijn kant ben ik tegenover de rapporteur ook heel openhartig geweest over het fundamenteel gebrek aan godsdienstvrijheid in de Abliek Turkije. Eigenlijk schieten woorden mij tekort voor de ronduit kleingeestige houding van de Turkse autoriteiten tegenover de diverse minuscule christelijke minderheden op hun grondgebied. Zie hiervoor bijvoorbeeld de Frankfurter Allgemeine van de afgelopen weken, maar ook de Neue Zürcher Zeitung van vrijdag. Ik prijs de kritische opstelling van collega Eurlings in deze elementaire schending van de mensenrechten dan ook zeer. Toch doet hij mijns inziens teveel aan symptoombestrijding. Daarom roep ik hem andermaal dringend op mijn amendement te steunen waarin de Raad en de Commissie wordt verzocht om aan de Turkse autoriteiten de eis te stellen dat, conform de politieke criteria van Kopenhagen, de christelijke kerken per direct rechtspersoonlijkheid krijgen en het presidium voor religieuze aangelegenheden onverwijld wordt opgeheven. Dat laatste scheelt trouwens weer een hardnekkige politieke mythe worden opgeheven, namelijk die van de seculiere Turkse staat met heel de achterstelling van niet-Soennieten van dien.

Voorzitter, onder de categorie van niet-Soennieten valt ook de aanzienlijke minderheid van de Alevieten. Zij en de grote gemeenschap van Koerden wensen zich niet als minderheden te beschouwen, maar als een integrerend bestanddeel van de Republiek Turkije. Sterker nog, als haar medestichters. Van zulke explosieve Turkse politieke problemen dienen de Europese instellingen zich echt ver te houden, op straffe van eigen implosie.