Er wordt wel eens gesproken over de knoflookgrens in Europa. Die denkbeeldige lijn markeert het verschil tussen de mentaliteit in de verschillende delen van de Europese Unie. Het Noorden staat bekend om zijn berekenendheid, terwijl het Zuiden niet van zijn imago van levensgenietend gesjoemel af kan komen. 

Vanuit het Noorden wordt regelmatig met enige verbazing gekeken naar wat zich in het Zuiden afspeelt. Nu Italië voorzitter af is en in Spanje een nieuwe regering is geformeerd, zou het daar wat rustiger moeten zijn geworden.

Niets is echter minder waar. Het lijkt erop dat Griekenland probeert te profiteren van de windstilte en zich behendig in de top van de knoflookregionen probeert te nestelen. Niet wat betreft hun worstendraaierij – de salami en chorizo zijn immers niet te overtreffen – maar wel op het politieke vlak.

Nu de voorbereidingen voor de Olympische Spelen in volle gang zijn – en het er op lijkt dat ze doorgaan – heeft Griekenland een nieuw item waarmee zij de wereld in opperste verbazing achterlaat. Griekenland steunt namelijk het Turks lidmaatschap van de Europese Unie.

Dat Griekenland dat doet is op zich niet zo verbazingwekkend. Immers veel landen zijn al maanden bezig hun aversie tegen de toetreding van Turkije in de meest complete volzinnen van een positieve beeldvorming te voorzien.

Waarom het echter wèl heel erg opvalt is vanwege de weigering van het Griekse deel van Cyprus om herenigd met het Turkse deel tot de Europese Unie toe te treden. Het lijkt erop dat de Griekse regering niet bij machte is geweest om haar eigen bevolking te overtuigen van het nut van deze hereniging. Misschien wilde zij dit ook niet. Hoe het ook zij, het is uiterst curieus dat de Grieken nu hun steun uitspreken aan de toetreding van geheel Turkije tot de Gemeenschap, terwijl dat intern niet is gelukt. Politiek opportunisme of naïviteit, het lijkt erop dat enige bolletjes knoflook de landsgrenzen hebben overschreden. Het wachten is op de introductie van de eerste Griekse knoflookworst. Met ouzo.