Blokland (ChristenUnie-SGP) – Mijnheer de Voorzitter, het verslag Goerens gaat vooral over maatregelen die de Europese Unie kan nemen om de effectiviteit van de ontwikkelingshulp te verbeteren. Met de voorgestelde maatregelen kunnen we op zich instemmen maar in het Groenboek van de Europese Commissie wordt de oorzaak van de lage effectiviteit in de eerste plaats bij de ontwikkelingslanden zelf gelegd. Wanneer die analyse van de Commissie juist is zullen haalbaarheidsstudies en impactbeoordelingen in de Unie de effectiviteit van de hulp niet verbeteren maar zullen er in de eerste plaats in de ontwikkelingslanden zelf maatregelen genomen moeten worden. Deze notie klinkt naar mijn mening onvoldoende in het verslag Goerens door.

Het pleidooi in het verslag-Fabra Vallés voor een betere afstemming van de Europese humanitaire noodhulp met die van de lidstaten ondersteun ik. De Europese Commissie kan daarbij een coördinerende rol vervullen. Maar aan een Europees handvest met algemene beginselen voor het ontwikkelingssamenwerkingsbeleid, zoals de rapporteur dat voor ogen staat, heb ik geen behoefte. Zeker waar het gaat om de meer structurele ontwikkelingshulp dient de voorkeur te worden gegeven aan de hulpprogramma's van de lidstaten. Veel Europese landen hebben speciale betrekkingen met bepaalde ontwikkelingslanden. Die bijzondere banden moet de Unie eerbiedigen.

In dit verband is het opvallend dat in het rapport Fabra Vallés de schuld voor de gebrekkige samenwerking eenzijdig bij de lidstaten wordt gelegd. Deze zouden onvoldoende gebruik maken van de expertise van de Commissiediensten. Dat mag dan zo zijn, maar kunnen we de zaak niet met evenveel recht omdraaien? Heeft de Commissie wel voldoende gebruik gemaakt van de kennis en ervaring van de lidstaten? Me dunkt dat de lidstaten door hun jarenlange betrekkingen met bepaalde ontwikkelingslanden een schat van ervaring hebben opgedaan, waar een bureau als ECHO, dat met zijn zes jaren nog maar net komt kijken, nog veel kan leren.