Weblogs. Dagboeken op internet. Ze zijn in opkomst. Niet alleen gewone mensen delen tegenwoordig hun ervaringen via het internet, ook politici doen dat in toenemende mate.

Minister Zalm heeft er één. Jan Marijnissen ook. En europarlementariër Jules Maaten. Datzelfde geldt ook voor Arie Slob. Eigenlijk voor elke zichzelf respecterende politicus of politica.

Waar je je bij gewone mensen kunt afvragen waarom ze hun hebben en houwen op internet publiceren, ligt dat bij politici een stuk eenvoudiger. Je kunt er gemakkelijk veel mensen mee bereiken (dan moeten ze overigens wel je site bekijken) en je kunt zonder mogelijkheid tot repliek nog eens wat over anderen zeggen. Scoren dus! In dubbel opzicht.

De inhoud is niet altijd even boeiend. Het gezinsleven van pa, ma en de kinderen en de beslommeringen van het dagelijks werk druipen van het scherm. Met zo nu en dan een krent in de pap. Zoals meningen over partijgenoten of visies op actuele thema's.

Zitten wij als gewone mensen eigenlijk wel te wachten op al die ontboezemingen? Als je iedere dag met je bord op schoot aan RTL Boulevard bent vastgeplakt misschien wel.

Maar moeten ook politiek geïnteresseerden een boodschap aan deze materie hebben? Dat is te betwijfelen. Het lijkt meer een handige move van politici waarmee ze inspelen op de trend 'meer op de persoon dan op de inhoud'. Waardoor ze eigenlijk de poten onder het parlementaire systeem wegschoppen. Want zo verwordt politiek tot een beauty contest. Waarin niet de politieke vaardigheden, maar de uiterlijke schijn bepalend worden. Een goed uiterlijk. Da's ook een kwaliteit. Maar uiteindelijk zal die wedstrijd alleen maar verliezers kennen. Aan beide kanten van de lijn.

Ik kwam er gisteren achter dat ook de ChristenUnie-SGP-fractie in het Europees Parlement een weblog heeft. Toch altijd gedacht dat wij wèl voor de inhoud gingen…

Henk-Jan Keur