Rechteloosheid regel in Zimbabwe
zaterdag 12 april 2003 10:15
Een gruwelscène uit het Zimbabwe van president-dictator Mugabe. Vaste mikpunten ten koste van alles: aanhangers van ’s-lands oppositiepartij MDC (Movement for Democratic Change) en blanke boeren.“Het was middernacht. Ik sliep vast. Plotseling werd ik wakker van gebons op de deur. Ik dacht dat het dieven waren. Het waren echter soldaten die de deur openbraken. Het waren er veel. Sommigen in burgerkleding. Ze hadden geweren, touwen en gummiknuppels. Ze vroegen wie Patricia was. Ik zei: “Dat ben ik.”
Bron: Reformatorisch Dagblad
door Bas Belder en Henk Jan van Schothorst
Een gruwelscène uit het Zimbabwe van president-dictator Mugabe. Vaste mikpunten ten koste van alles: aanhangers van ’s-lands oppositiepartij MDC (Movement for Democratic Change) en blanke boeren.
“Het was middernacht. Ik sliep vast. Plotseling werd ik wakker van gebons op de deur. Ik dacht dat het dieven waren. Het waren echter soldaten die de deur openbraken. Het waren er veel. Sommigen in burgerkleding. Ze hadden geweren, touwen en gummiknuppels. Ze vroegen wie Patricia was. Ik zei: “Dat ben ik.” Ze vroegen of ik de secretaresse was van de MDC. “Ja”, antwoordde ik. “Jij bent de prostitué van Morgan Tsvangirai, leider van de MDC. Laten we daarom deze condoom nemen, het om de loop van het geweer doen en het bij je inbrengen. Tsvangirai doet het tenslotte ook en je geniet ervan.” Ik vertelde hen dat ik nooit gemeenschap gehad had met Tsvangirai. De indringers schreeuwden echter: “Het is jouw vriendje en daar zul je voor boeten.” Zo brachten ze het geweer in en vroegen me of ik ervan genoot. Ik antwoordde: “Nee, het is pijnlijk.” Ze zeiden: “Het doet helemaal geen zeer. Als Tsvangirai het doet lach je altijd.” Ze dwongen me bijpassende geluiden voort te brengen. Ik deed het. Toen mijn broer hoorde dat ik werd aangerand kwam hij zijn huis uit naar mijn kamer en riep: “Wat gebeurt hier?” Hem werd gesommeerd weg te gaan. Ze sloegen hem en sloten hem op in het toilet. Ze vroegen hem: “Waarom leef jij samen met deze MDC-persoon? We willen haar doden.” Toen begonnen ze me in elkaar te slaan. Ze namen de urine van mijn kind en zeiden: “Opdrinken.” Eerst weigerde ik, maar de manier waarop ze me sloegen en de dreiging opnieuw het geweer in te brengen dwongen me te drinken. Hierna dwongen ze mij te urineren maar ik had niets. Ze zeiden: “We weten dat je het wel hebt. Je moet het nu doen voordat we je vermoorden.” Nu moest ik staande urineren. “We willen het langs je benen zien vloeien”, zo zeiden ze. Na deze vernederingen vertrokken ze.”
Zo deed Patricia, werkzaam voor de MDC in de Zimbabwaanse hoofdstad Harare, haar gruwelijke relaas. Dit persoonlijke drama is echter exemplarisch voor de wijze waarop de Zimbabwaanse overheid opereert.
Intimidatie, verkrachting, landroof, moord, bedrog, stembusfraude, vrijheidsberoving, verhongering. Dit zijn de instrumenten waarvan Mugabe’s schrikbewind zich bedient om het eens welvarende Zimbabwe in een duizelingwekkende geweldsspiraal nog dieper de afgrond in te voeren.
Onder het mom van ‘landhervormingen’ plunderen en bezetten de zogenaamde oorlogsveteranen uit de door Mugabe geleide onafhankelijkheidsstrijd naar willekeur boerderijen van blanke bezitters. Deze bandieten schuwen geen enkele vorm van geweld. Lachend kijkt de politie toe bij de wrede schouwspelen van intimidatie en zelfs moord op eerzame burgers. Duizenden, meest zwarte landarbeiders worden eveneens beroofd van hun baan en verjaagd uit hun huizen.
Ondanks het feit dat de rechterlijke macht deze activiteiten als illegaal aanmerkte, ging de dieverij onverdroten voort. Daarbij richtte de campagne van intimidatie zich ook tegen de rechterlijke macht zelf. Verschillende hoge rechters traden derhalve terug. Daarnaast is ook de vrije pers aan banden gelegd. Ter illustratie: op 16 mei wees Mugabe van dit jaar de laatste buitenlandse correspondent uit. Deze journalist was al sinds de machtsovername van Mugabe in 1980 voor The Economist en The Guardian in Harare werkzaam. Het is een middel van de inmiddels bijna 80-jarige regisseur van dit staatsterrorisme om zijn handen geheel vrij te krijgen. Met een beroep op een hernieuwde vrijheidsstrijd, een gevecht tegen ‘het kwade kapitalisme en de slechte blanken’, rechtvaardigt hij zijn wandaden.
Naast al deze verschrikkingen jaagt als bittere vrucht van Mugabe’s wanbeleid de honger als een scherp zwaard door het potentieel zo vruchtbare land. Meer dan de helft van de 12 miljoen Zimbabwanen leeft in hongersnood. De gemiddelde levensverwachting voor mannen is slechts 34 en voor vrouwen zelfs 33 jaar. Door de dreigende honger worden veel jongeren verleid zich aan te sluiten bij jeugdige milities waar wel voedsel genoeg is. In ruim vijftig kampen worden ze getraind in manieren hoe ze de bevolking het beste kunnen intimideren.
Volgens een woordvoerder van de Zimbabwaanse mensenrechtenorganisatie Amani Trust is de toename van het aantal verkrachtingen zo groot dat gesproken moet worden van een nieuw politiek instrument, waarbij vrouwen en meisjes verkracht worden omdat zij vrouw of dochter zijn van politieke opponenten. In die militiekampen worden zij misbruikt en in concubinaat gehouden. De AIDS-dreiging verzwaart de schier ondragelijke beproeving nog extra. Met 38 procent van de bevolking als seropositief zijn de verkrachtingen vaak het begin van de doodstraf, zo concludeert de Britse journalist Christina Lamb.
Het is binnen deze gruwelijke context dat Tsvangirai de geteisterde bevolking eind mei opriep tot een week van vreedzaam en massaal protest. Met de arrestatie van de 51-jarige oppositieleider op maandag 2 juni poogt de dictator ook deze noodkreet de kop in te drukken. Tsvangirai is immers de ernstigste bedreiging voor zijn 23-jarige dictatorschap.
Deze arrestatie, alsmede de wrede onderdrukking van elk tegengeluid, vormde de aanleiding voor de eurofractie ChristenUnie-SGP opnieuw het initiatief te nemen en de mensenrechtensituatie in Zimbabwe plenair te agenderen in het Europees Parlement te Straatsburg. In een glasheldere gemeenschappelijke resolutie werd de Raad opgeroepen om nu daadwerkelijk een algemene strategie te volgen om democratie, de rechtstaat en eerbiediging van de rechten van de mens in Zimbabwe te herstellen. Teleurstelling werd geuit over passieve houding van Afrikaanse leiders in de omgeving van het regime van Zimbabwe, vergezeld van een herhaalde oproep om hun invloed aan te wenden voor een oplossing van de crisissituatie in Zimbabwe.
Maar ook EU-landen gaan niet vrijuit. Ondanks een sinds de grotesk gemanipuleerde presidentsverkiezingen van maart vorig jaar ingesteld inreisverbod voor leden van Mugabes regime nodigde Chirac Mugabe uit voor zijn Frankrijk-Afrika top van 20 februari. Gedurende de top kon zijn 35-jarige vrouw Grace haar koopwoede in de Lichtstad uitleven. Het bijwonen van de vergadering van de Raad van Ministers van de ACS-EU van 12-16 mei te Brussel door de Zimbabwaanse minister van Handel en Nijverheid was een nieuwe ondermijning van de door de EU zelf ingestelde sancties. Het zou geloofwaardiger zijn wanneer de EU, die het internationaal recht zo hoog in het vaandel zegt te hebben, zich eens zou afvragen hoe de situatie in Zimbabwe zich verhoudt met datzelfde internationale recht.
Bas Belder en Drs. Henk Jan van Schothorst, respectievelijk europarlementariër en beleidsmedewerker voor de eurofractie ChristenUnie-SGP in het Europees Parlement.
door Bas Belder en Henk Jan van Schothorst
Een gruwelscène uit het Zimbabwe van president-dictator Mugabe. Vaste mikpunten ten koste van alles: aanhangers van ’s-lands oppositiepartij MDC (Movement for Democratic Change) en blanke boeren.
“Het was middernacht. Ik sliep vast. Plotseling werd ik wakker van gebons op de deur. Ik dacht dat het dieven waren. Het waren echter soldaten die de deur openbraken. Het waren er veel. Sommigen in burgerkleding. Ze hadden geweren, touwen en gummiknuppels. Ze vroegen wie Patricia was. Ik zei: “Dat ben ik.” Ze vroegen of ik de secretaresse was van de MDC. “Ja”, antwoordde ik. “Jij bent de prostitué van Morgan Tsvangirai, leider van de MDC. Laten we daarom deze condoom nemen, het om de loop van het geweer doen en het bij je inbrengen. Tsvangirai doet het tenslotte ook en je geniet ervan.” Ik vertelde hen dat ik nooit gemeenschap gehad had met Tsvangirai. De indringers schreeuwden echter: “Het is jouw vriendje en daar zul je voor boeten.” Zo brachten ze het geweer in en vroegen me of ik ervan genoot. Ik antwoordde: “Nee, het is pijnlijk.” Ze zeiden: “Het doet helemaal geen zeer. Als Tsvangirai het doet lach je altijd.” Ze dwongen me bijpassende geluiden voort te brengen. Ik deed het. Toen mijn broer hoorde dat ik werd aangerand kwam hij zijn huis uit naar mijn kamer en riep: “Wat gebeurt hier?” Hem werd gesommeerd weg te gaan. Ze sloegen hem en sloten hem op in het toilet. Ze vroegen hem: “Waarom leef jij samen met deze MDC-persoon? We willen haar doden.” Toen begonnen ze me in elkaar te slaan. Ze namen de urine van mijn kind en zeiden: “Opdrinken.” Eerst weigerde ik, maar de manier waarop ze me sloegen en de dreiging opnieuw het geweer in te brengen dwongen me te drinken. Hierna dwongen ze mij te urineren maar ik had niets. Ze zeiden: “We weten dat je het wel hebt. Je moet het nu doen voordat we je vermoorden.” Nu moest ik staande urineren. “We willen het langs je benen zien vloeien”, zo zeiden ze. Na deze vernederingen vertrokken ze.”
Zo deed Patricia, werkzaam voor de MDC in de Zimbabwaanse hoofdstad Harare, haar gruwelijke relaas. Dit persoonlijke drama is echter exemplarisch voor de wijze waarop de Zimbabwaanse overheid opereert.
Intimidatie, verkrachting, landroof, moord, bedrog, stembusfraude, vrijheidsberoving, verhongering. Dit zijn de instrumenten waarvan Mugabe’s schrikbewind zich bedient om het eens welvarende Zimbabwe in een duizelingwekkende geweldsspiraal nog dieper de afgrond in te voeren.
Onder het mom van ‘landhervormingen’ plunderen en bezetten de zogenaamde oorlogsveteranen uit de door Mugabe geleide onafhankelijkheidsstrijd naar willekeur boerderijen van blanke bezitters. Deze bandieten schuwen geen enkele vorm van geweld. Lachend kijkt de politie toe bij de wrede schouwspelen van intimidatie en zelfs moord op eerzame burgers. Duizenden, meest zwarte landarbeiders worden eveneens beroofd van hun baan en verjaagd uit hun huizen.
Ondanks het feit dat de rechterlijke macht deze activiteiten als illegaal aanmerkte, ging de dieverij onverdroten voort. Daarbij richtte de campagne van intimidatie zich ook tegen de rechterlijke macht zelf. Verschillende hoge rechters traden derhalve terug. Daarnaast is ook de vrije pers aan banden gelegd. Ter illustratie: op 16 mei wees Mugabe van dit jaar de laatste buitenlandse correspondent uit. Deze journalist was al sinds de machtsovername van Mugabe in 1980 voor The Economist en The Guardian in Harare werkzaam. Het is een middel van de inmiddels bijna 80-jarige regisseur van dit staatsterrorisme om zijn handen geheel vrij te krijgen. Met een beroep op een hernieuwde vrijheidsstrijd, een gevecht tegen ‘het kwade kapitalisme en de slechte blanken’, rechtvaardigt hij zijn wandaden.
Naast al deze verschrikkingen jaagt als bittere vrucht van Mugabe’s wanbeleid de honger als een scherp zwaard door het potentieel zo vruchtbare land. Meer dan de helft van de 12 miljoen Zimbabwanen leeft in hongersnood. De gemiddelde levensverwachting voor mannen is slechts 34 en voor vrouwen zelfs 33 jaar. Door de dreigende honger worden veel jongeren verleid zich aan te sluiten bij jeugdige milities waar wel voedsel genoeg is. In ruim vijftig kampen worden ze getraind in manieren hoe ze de bevolking het beste kunnen intimideren.
Volgens een woordvoerder van de Zimbabwaanse mensenrechtenorganisatie Amani Trust is de toename van het aantal verkrachtingen zo groot dat gesproken moet worden van een nieuw politiek instrument, waarbij vrouwen en meisjes verkracht worden omdat zij vrouw of dochter zijn van politieke opponenten. In die militiekampen worden zij misbruikt en in concubinaat gehouden. De AIDS-dreiging verzwaart de schier ondragelijke beproeving nog extra. Met 38 procent van de bevolking als seropositief zijn de verkrachtingen vaak het begin van de doodstraf, zo concludeert de Britse journalist Christina Lamb.
Het is binnen deze gruwelijke context dat Tsvangirai de geteisterde bevolking eind mei opriep tot een week van vreedzaam en massaal protest. Met de arrestatie van de 51-jarige oppositieleider op maandag 2 juni poogt de dictator ook deze noodkreet de kop in te drukken. Tsvangirai is immers de ernstigste bedreiging voor zijn 23-jarige dictatorschap.
Deze arrestatie, alsmede de wrede onderdrukking van elk tegengeluid, vormde de aanleiding voor de eurofractie ChristenUnie-SGP opnieuw het initiatief te nemen en de mensenrechtensituatie in Zimbabwe plenair te agenderen in het Europees Parlement te Straatsburg. In een glasheldere gemeenschappelijke resolutie werd de Raad opgeroepen om nu daadwerkelijk een algemene strategie te volgen om democratie, de rechtstaat en eerbiediging van de rechten van de mens in Zimbabwe te herstellen. Teleurstelling werd geuit over passieve houding van Afrikaanse leiders in de omgeving van het regime van Zimbabwe, vergezeld van een herhaalde oproep om hun invloed aan te wenden voor een oplossing van de crisissituatie in Zimbabwe.
Maar ook EU-landen gaan niet vrijuit. Ondanks een sinds de grotesk gemanipuleerde presidentsverkiezingen van maart vorig jaar ingesteld inreisverbod voor leden van Mugabes regime nodigde Chirac Mugabe uit voor zijn Frankrijk-Afrika top van 20 februari. Gedurende de top kon zijn 35-jarige vrouw Grace haar koopwoede in de Lichtstad uitleven. Het bijwonen van de vergadering van de Raad van Ministers van de ACS-EU van 12-16 mei te Brussel door de Zimbabwaanse minister van Handel en Nijverheid was een nieuwe ondermijning van de door de EU zelf ingestelde sancties. Het zou geloofwaardiger zijn wanneer de EU, die het internationaal recht zo hoog in het vaandel zegt te hebben, zich eens zou afvragen hoe de situatie in Zimbabwe zich verhoudt met datzelfde internationale recht.
Bas Belder en Drs. Henk Jan van Schothorst, respectievelijk europarlementariër en beleidsmedewerker voor de eurofractie ChristenUnie-SGP in het Europees Parlement.
Reacties op 'Rechteloosheid regel in Zimbabwe'
Geen berichten gevonden
Log in om te kunnen reageren op nieuwsberichten.