Alle beleidsmakers dienen zich te realiseren dat onze afhankelijkheid van geïmporteerde olie onvermijdelijk transportrisico's met zich meebrengt. Om die afhankelijkheid te verminderen is het noodzakelijk meer te investeren in onderzoek naar en gebruik van hernieuwbare energiebronnen. Tevens is het wenselijk te kijken naar de mogelijkheid meer olie via pijpleidingen te vervoeren.
Dit neemt evenwel niet de noodzaak weg de randvoorwaarden voor het olietransport over zee te verbeteren.

In de eerste plaats betekent dat een aanscherping van het huidige Port State Control systeem. Scherpere en frequentere inspecties moeten leiden tot een eerder aan de ketting leggen van niet-zeewaardige schepen of van schepen waarvan de conditie onvoldoende is om bepaalde goederen te vervoeren.

In de tweede plaats verdienen de plannen voor versnelde uitfasering van enkelwandige tankers steun met name van de Raad. Het is echter wel in ieders belang de dubbelwandige transportcapaciteit in kaart te brengen, om een tekort in de aanvoer te vermijden.

In de derde plaats moeten de lidstaten concrete hulp bieden aan schepen en gebieden in nood. Het aanwijzen van vluchthavens en het creëren van reddings-, hulp- en schoonmaakvoorzieningen daarin is een noodzaak die nu lang niet alle lidstaten zien. Daarnaast moeten we haast maken met het opzetten van het COPE-fonds, vanwaaruit getroffen gebieden de door hen geleden schade vergoed krijgen.

Overigens zal de aandacht niet alleen moeten gaan naar de lading, maar ook naar de bunkerolie als brandstof voor de schepen zelf. Ook die kan aanzienlijke schade aan het milieu aanrichten en blijft tot nu toe (ook in IMO verband) buiten het blikveld.

MdV, we hebben helaas nu al meerdere grote olierampen meegemaakt. Het wordt tijd dat we ons fundamenteel op onze positie en handelswijze bezinnen. Ik hoop dat alle betrokkenen zich dat realiseren.

Rijk van Dam