De tweemansdelegatie, met de afgevaardigden Blokland en Belder, roept het kabinet op steun te zoeken voor het standpunt dat die constitutie een gepasseerd station is. Als uitweg voor de impasse als gevolg van het nee bij de referenda in Frankrijk en Nederland, kiest zij voor het openen van onderhandelingen tussen de regeringen over een volledig nieuw verdrag met een „sober en zakelijk” karakter.

Een preambule, een soort plechtige inleiding, kan daarin achterwege blijven, maar als die toch wordt opgenomen, behoort die een expliciete verwijzing te bevatten naar de joods-christelijke wortels van Europa. Ook voelt zij er niet voor het handvest van de grondrechten een plaats te geven in het beoogde document.

De eurofractie van de twee christelijke partijen vindt dat het geheel van spelregels op basis waarvan de Unie in de toekomst functioneert, helderheid dient te verschaffen over de grenzen en het takenpakket. Het is tijd, zo benadrukt zij in dit verband, het taboe dat rust op een discussie over het finale stadium van de integratie te doorbreken.

Uitbreiding met Turkije, Rusland en de republieken in de Kaukasus wijst zij van de hand. Zwitserland, Noorwegen, IJsland en Liechtenstein komen in haar benadering wel in aanmerking voor toetreding, evenals de naties van de westelijke Balkan, nadat die voldoende voortgang hebben geboekt met de noodzakelijke hervormingen. Een lidmaatschap van Moldavië, Oekraïne en Wit-Rusland sluit zij op langere termijn evenmin uit, omdat die nu eenmaal tot Europa behoren.

Het takenpakket van de EU moet beperkt blijven tot terreinen waarop zij toegevoegde waarde levert voor een effectievere aanpak van grensoverschrijdende vraagstukken. Zo spreken de vertegenwoordigers van CU-SGP zich uit voor een gemeenschappelijk asielbeleid, met een eerlijke verdeling van de lasten tussen de lidstaten. De bestrijding van de internationale criminaliteit achten zij meer gebaat bij een betere samenwerking tussen de nationale diensten in de sfeer van politie en justitie dan bij een grootschalige overdracht van bevoegdheden aan Brussel.

In de brochure ”Verder zien: Uitzicht op een nieuw Europees verdrag” wordt het aantreden van een Europese minister van Buitenlandse Zaken afgewezen. De Unie krijgt in de geopperde bestuurlijke constructie een roulerend triovoorzitterschap. Een groot, een middelgroot en een klein land voeren samen gedurende anderhalf jaar de regie over de werkzaamheden.

De activiteiten van de Europese Commissie zijn in de voorstellen verdeeld over maximaal twintig portefeuilles. Het beheer van elk daarvan berust bij twee commissarissen. Op die manier is er een beperking van het aantal beleidsgebieden, terwijl tegelijk uit alle lidstaten iemand met stemrecht aan tafel zit in het betrokken college. Verder klinkt een pleidooi om het EP op één locatie te laten vergaderen en daarmee een einde te maken aan het gereis tussen Brussel en Straatsburg. Een besluit in de Raad van ministers, waarin de regeringen van de aangesloten landen zitting hebben met een bewindspersoon, vereist groen licht van twee derde van de lidstaten, die bovendien minimaal twee derde van het aantal EU-burgers representeren.

Blokland en Belder voelen niet voor invoering van de mogelijkheid dat een meerderheid of twee derde van de nationale parlementen de macht bezit de Europese Commissie te dwingen plannen tot wetgeving in te trekken. Zij geven wat betreft een dergelijke subsidiariteitstoets voorkeur aan een variant met een tussenstation, waarbij een derde van de parlementen het EP kan vragen een voorstel niet in behandeling te nemen en waarbij het EP vervolgens zo’n verzoek alleen met gekwalificeerde meerderheid naast zich neer mag leggen.

Het is vandaag precies twee jaar geleden dat de burgers in Nederland tegen de ontwerpgrondwet stemden. Enkele dagen eerder was hetzelfde gebeurd in Frankrijk. Op 21 en 22 juni komen de regeringsleiders in Brussel bijeen om afspraken te maken over welke richting zij inslaan om een oplossing te bereiken voor de daardoor gerezen problemen.

© Reformatorisch Dagblad