Blokland (Christenunie-SGP), schriftelijk. – Van de vier volksgezondheidsverslagen waarover wij gestemd hebben, neemt het verslagTrakatellis mijns inziens een aparte plaats in. Het voorkomen van letsel als doelstelling op zich draagt ook onze groep een warm hart toe. De vraag is alleen: op welk bestuursniveau pak je zo'n probleem aan? Via het actiekader van de Commissie is er een programma voor het voorkomen van letsel op Europees bestuursniveau terechtgekomen. Ik zie daar de meerwaarde niet van.

Bij het programma over zeldzame ziekten is de Europese meerwaarde gemakkelijk te zien: uitwisseling van gegevens en therapieën door de lidstaten leidt daar direct tot resultaten. Mensen met een zeldzame ziekte ontdekken dat ze niet de enige zijn, er kan actie ondernomen worden.

Ook bij het verslag-Cabrol over de ziekten door milieuverontreiniging zie ik een bescheiden rol voor de EU weggelegd.

Voor het programma over letsel thuis of tijdens de vrijetijdsbesteding zie ik die rol niet. Dit is nu typisch zo'n onderwerp dat onder het subsidiariteitsbeginsel valt. De lidstaten moeten zelf, aangepast aan hun eigen bevolking en cultuur, voorlichting aan de mensen geven, om letsel te voorkomen. Europees beleid kan hier weinig uitrichten.

Wat me ook nog van het hart moet is dat mijns inziens de toevoeging van zelfmoord aan het rijtje van letsels waarop dit programma betrekking heeft, geen gelukkige keuze is. De oorzaken van zelfmoordpogingen zijn van een geheel andere orde dan het letsel door bijvoorbeeld verkeerd gebruik van producten of door sport. De aanpak ervan zal dus ook heel verschillend zijn.