Voorzitter,

Binnenkort hebben we het zilveren jubileum: Dit parlement wordt al 25 jaar direct gekozen. En toch is de rechtspositie van de leden een lappendeken, die aan alle kanten scheurt. De bezoldiging volgens nationale regels loopt dermate uiteen, dat de verhouding met de verantwoordelijkheid en de werklast volledig zoek is. Tegelijkertijd belopen de vergoedingen van reiskosten bedragen die steeds meer het verband met de werkelijke kosten verliezen, met name door de concurrentie in de luchtvaart.

Tijdens de Top van Amsterdam, juni 1997, is een rechtsgrondslag in het Verdrag opgenomen, waardoor wij als parlement een statuut konden opstellen, goed te keuren door de Raad. Nu zijn we 6,5 jaar verder en dat statuut is nog steeds niet goedgekeurd. Terwijl de toetreding van tien nieuwe lidstaten per 1 mei en de verkiezingen van juni aanstaande hun schaduwen vooruit werpen, is het nu erop of eronder! Willen wij de kiezer opnieuw tegemoet treden met een onverantwoord systeem van kostenvergoedingen en een onverklaarbaar verschil in beloning van de leden? Me dunkt, het wordt tijd dat we over politieke kwesties van andere orde gaan debatteren!

Een gezamenlijk Statuut voor leden uit alle lidstaten doet recht aan het ideaal van gelijke beloning voor gelijke verantwoordelijkheid. Tegelijk staat het op gespannen voet met de subsidiariteit. Dit is voor veel leden van de EDD-groep reden om vast te houden aan een nationaal bepaalde rechtspositie. Tegelijkertijd wil de gehele groep een grondige sanering van de vergoeding van reiskosten. Jaar in, jaar uit dient onze groep bij de begroting een amendement in om de werkelijk gemaakte reiskosten te vergoeden en elk jaar weer verwerpt een meerderheid van dit parlement dat voorstel. Hoe aanvechtbaar dat ook is, het brengt mij en mijn Nederlandse collega´s tot de conclusie dat de reiskostenvergoeding niet los verkrijgbaar is, maar uitsluitend in combinatie met een statuut. Om die reden vinden we dat dat statuut er al lang had moeten zijn.

Tot voor kort werd dat verhinderd door de bekende drie struikelblokken; over elk ervan een korte opmerking:

a. primair recht (immuniteiten e.d.): gelukkig koppelen de resoluties dit eindelijk los. Het is onvermijdelijk dat dit deel zijn eigen weg gaat en de Raad heeft meermalen toegezegd daaraan te willen meewerken. Daar houden we hem aan.

b. de pensioenleeftijd: Het blijkt dat leden van dit parlement gemiddeld op 62-jarige leeftijd met pensioen gaan. Gezien de maatschappelijke ontwikkeling is 63 jaar, zoals de Raad wil niet onredelijk.

c. nationale belastingheffing: we hebben al jaren het compromis van het Belgische voorzitterschap, waarmee we op dit punt aan de subsidiariteit tegemoet komen.

Een knoop die we nog moeten doorhakken is de bezoldiging. De huidige nationale bedragen kennen extremen, zowel naar boven als naar beneden. Wat de laagste bedragen betreft, ga ik ervan uit dat deze historisch niet op een voltijds functie gebaseerd zijn.

Een gewogen gemiddelde van de huidige 15 bedragen zou ons inziens een verantwoorde beloning naar werken betekenen. De gedachte om dat uit te drukken in een percentage van de beloning van een rechter in het Hof van Justitie lijkt een goede oplossing, ook voor de indexering.

Voorzitter, de premier van Italië toonde zich gisteren trots dat op de Top afgelopen weekeinde zoveel besluiten in grote voortvarendheid zijn genomen. Wat ons betreft is dit statuut de proef op de som: Als dit voorzitterschap nog kan melden dat de Raad instemt met het statuut, mag hij zich geslaagd achten.

En anders komt het Ierse voorzitterschap in beeld: Een goed begin is het halve werk: Ieren hebben getoond hard te kunnen werken, dus hoop ik van harte dat ze voor 15 januari het groene licht voor het Statuut kunnen geven.

Rijk van Dam