De perikelen in het Midden-Oosten houden iedere keer opnieuw de gemoederen in het Europees Parlement bezig. Bas Belder legt in het debat van vanmiddag de nadruk op de kritische zelfreflectie van de voormalige Palestijnse premier Machmoed Abbas.
__________________________________________________________________________

Op zaterdag 6 september legde de teruggetreden Palestijnse premier Machmoed Abbas voor het Palestijnse parlement rekenschap af van zijn korte ambtsperiode. Achter gesloten deuren. Wat sindsdien van die besloten zitting naar buiten is gekomen, spot met enige Palestijnse implementatie van de zogenoemde routekaart. Verantwoordelijk daarvoor is de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit, zo blijkt overduidelijk uit het requisitoir van Abbas.
Tevergeefs zette Machmoed Abbas zich met zijn kabinet in voor de hervorming van elementaire beleidsterreinen (coördinatie van de Palestijnse veiligheidsdiensten en een zuiver financieel beheer van de openbare middelen). Al deze prijzenswaardige pogingen liepen uiteindelijk stuk op de heerszucht van één persoon, "rais" Jasser Arafat. Vandaar ook Abbas´ verzuchting: "Een Palestijnse minister heeft lang niet zoveel macht als elders een ondersecretaris."
Hoe nu verder? Officieel geldt de voorzitter van de Palestijse Autoriteit wel degelijk als relevante politieke gesprekspartner voor de Europese Instellingen. Gelet op de ernst van de aanklacht van Machmoed Abbas vraag ik zowel Raad als Commissie welke consequenties zij daaraan denken te verbinden. Het negeren van deze moedige, eerlijke Palestijnse zelfkritiek maakt de routekaart naar vrede in het Midden-Oosten immers politiek ongeloofwaardig! Zeker wanneer een nieuwe Palestijnse premier onder gelijke machtsverhoudingen als Machmoed Abbas moet gaan opereren.

Bas Belder