Er doet zich bij dit Irak-debat een bizarre tegenstelling voor. Vanuit Irak bereiken mij berichten over contacten tussen vooraanstaande vertegenwoordigers van het Ba'ath-regime en de Iraakse oppositie. Saddams onmiddellijke entourage bereidt zich kennelijk voor op de val van "De Republiek van de Angst". Zij tracht in laatste instantie de eigen huid te redden door alvast een opstand aan te kondigen in geval van een Amerikaanse militaire interventie. Wat neem ik echter binnen de Europese Unie waar? Een aantal grote lidstaten ijvert voor de politieke status quo in Irak. VN-wapeninspecties zonder duidelijke tijdslimiet zouden voldoende zijn om het regime in Bagdad in te tomen... Waarop berust dit grote politieke krediet dat zij de meedogenloze geweldenaar Saddam Hussein gunnen? Het onbegrip van de lijdende Iraakse bevolking voor deze onverantwoordelijke opstelling van een aantal Europese landen is evident en algemeen.
Even negatief is de voorlopige politieke prijs van de westerse Irak-controverse: ernstige ondermijning van de transatlantische betrekkingen; ernstige verdeeldheid binnen de Europese Unie zelf én groeiende tweespalt binnen de internationale gemeenschap in het kader van de VN. En dat allemaal omwille van een moordzuchtige megalomaan die jaar en dag simpelweg weigert VN-resoluties ten volle na te komen... Zo´n scenario moet soortgelijke dictaturen wel aanmoedigen hun eigen wapengang te gaan.
Valt er in deze splijtende Irak-controverse nog wat te redden door de lidstaten van de Europese Unie? Ik meen van wel. Ten eerste zouden zij zich op zeer korte termijn sterk moeten maken voor een duidelijke tijdslimitering van de VN-inspecties in Irak. Een limitering die afdoende rekening houdt met de optie van gewapende interventie. Per slot van rekening noopt alleen de huidige militaire machtsontplooiing in de Golfregio Saddam Hussein tot enige coöperatie met de VN-inspecteurs. Gelijktijdig zouden de lidstaten van de Europese Unie eindelijk blijk dienen te geven van zorg om Iraks toekomst, politiek en sociaal-economisch. Want er zijn wel degelijk alternatieven voor Saddams "Republiek van de Angst". Voor beide genoemde aandachtspunten zie ik uit naar initiatieven van het Griekse voorzitterschap

Bas Belder