Opnieuw geeft de situatie in Zimbabwe aanleiding tot een urgentiedebat.

Staatsterrorisme, in combinatie met corruptie en droogte, convergeren in een nationale catastrophe. Al 7,2 miljoen Zimbabwanen, meer dan de helft van de bevolking, leeft op de rand van de hongerdood. Stuitend is hierbij het gegeven dat het regime voedselverdeling misbruikt als wapen in de strijd tegen zijn politieke tegenstanders. Vrees regeert momenteel het land.

Met de zich al maar verdiepende economische crisis verlaagt zich ook het niveau van de overheidsrepressie. In toenemende mate worden gevallen van martelingen als het toedienen van electrische schokken, vergiftiging en verkrachting gemeld. Aanhanger zijn van de MDC is al met al levensbedreigend. Meer dan voor symphatisanten geldt dit haar leiders. Morgan Tsvangirai, Welshman Ncube en Renson Gasela zijn recent op oneigenlijke gronden in staat van beschuldiging gesteld wegens landverraad.

Tegen deze sinistere achtergrond is het ronduit stuitend dat Frankrijk deze dictator juist nu heeft uitgenodigd voor de Frans-Afrikaanse Topconferentie in Parijs. De smoes dat die top op 19 februari begint, terwijl de sancties oorspronkelijk tot 18 februari liepen, klinkt goedkoop. Met kracht veroordeel ik, met paragraaf 12, dan ook dit unilaterale trekje van het Franse beleid.

Tenslotte, Mijnheer de Voorzitter, graag betuig ik mijn instemming met de uiteindelijk bereikte overeenstemming binnen de EU over de verlenging van de sancties met twaalf maanden, maar niet zonder protest aan te tekenen tegen de Franse handelwijze. Ik roep Raad en Commissie op in eensgezindheid volledige uitvoering te geven aan de vernieuwde sancties zonder genoemde ‘opt-outs’ te tolereren.

Bas Belder