Gezien de ernst van de drugsproblematiek is het volstrekt onbegrijpelijk dat in het rapport Malliori een "dweilen met de kraan open"-beleid zo wordt aangeprezen.

In de resolutie van het Europees Parlement betreffende het actieplan drugsbestrijding 2000-2004 werd destijds duidelijk aangegeven dat misbruik van drugs leidt tot biologische, psychologische en sociale problemen, ziekten en problemen in het gezin en op het werk, het begaan van delicten, verkeersongevallen, enz. Tevens vormt drugsgebruik een bedreiging voor jongeren. Om deze reden werd in dezelfde resolutie van 1999 opgeroepen om alles in het werk te stellen om bij voorrang jongeren onder de 18 jaar te beschermen en het aantal drugsgerelateerde sterfgevallen te verlagen.

Het is bekend dat er verschillen zijn in soorten drugs. De ernstigste drugsproblematiek doet zich voor bij de drugsspuiters, van wie er volgens het Europees Waarnemingscentrum voor drugs en drugsverslaving (EWDD) een half tot één miljoen zijn te vinden in de Europese Unie. Het drugsspuiten leidt onvermijdelijk tot sociale uitsluiting aangezien het snel de essentiële elementen van het gewone leven gaat verdringen – werk, gezin, persoonlijke relaties en vaste huisvesting.

Dit wil echter niet zeggen dat er bij andere drugs niets aan de hand zou zijn. In de discussies wordt onterecht gesteld dat zogenaamde softdrugs ongevaarlijk zijn. Mede hierdoor is het gebruik van cannabis enorm gestegen. Bovendien is wetenschappelijk aangetoond dat er relaties zijn tussen het gebruik van deze drugs en de geestelijke gezondheid. Zo is bijvoorbeeld de kans op schizofrenie voor cannabis-gebruikers 30% tot 50% hoger (British Medical Journal, 23 November 2002). Daarbij komt dat door het gedoogbeleid van softdrugs in bijvoorbeeld Nederland het gebruik is toegenomen, vooral onder jongeren. In de praktijk blijkt de opstap naar harddrugs ook veel makkelijker te zijn, het gebruik van drugs is immers al geaccepteerd !

In de voorliggende aanbeveling gaat het om de gezondheidsrisico's die samenhangen met drugsverslaving. De Europese Commissie legt vooral het accent op de beperking van de risico's in plaats van op preventie. De rapporteur dringt aan op aanvullende maatregelen, met name ten behoeve van zorg aan drugsgebruikers op plaatselijk niveau. Te denken valt aan het helpen van drugsgebruikers om een stap te zetten in de richting van een gezonder leven. Concreet denkt de rapporteur aan het verstrekken van een aantal elementaire gezondheidsdiensten, zoals schone injectiespuiten en het afnemen van bloedtesten. Dit heeft wellicht als resultaat dat er een stapje gezet wordt in de richting van betere hygiëne, maar draagt niets bij aan de oplossing van de problemen. Ik ben er vast van overtuigd dat afkicken de beste stap is richting een gezonder leven.

Het beleid van 'harm-reduction' werkt niet, want het blijkt dat de overlast die door de gebruikers wordt veroorzaakt naar verloop van tijd weer toeneemt en de gratis methadonverstrekking blijkt slechts te leiden tot een extra verslaving. Het negatieve effect van een liberaal drugsbeleid is de aanzuigende werking naar bepaalde gebieden. Mede hierdoor heeft de criminaliteit, verpaupering en onveiligheid in bepaalde (stads)wijken ernstige vormen aangenomen.

De bovengenoemde argumenten wegwuiven met het argument dat het in deze aanbeveling alleen gaat over de gezondheidseffecten is misplaatst. Deze gezondheidseffecten kunnen het best gereduceerd worden door middel van een restrictief beleid. Daarnaast ben ik natuurlijk ook voor een goede opvang van verslaafden. Het doet er echter wel toe op welke manier dit gedaan wordt. We helpen drugsverslaafden niet door alleen aan symptoombestrijding te doen. Willen we een drugsverslaafde uit de negatieve spiraal halen, dan is al dan niet gedwongen afkicken de beste optie. In Nederland zijn er gelukkig voorbeelden van zogenaamde hopeloze gevallen die, daartoe gemotiveerd, weer aan een drugsvrij bestaan zijn geholpen. Met deze aanpak in de gezondheid het meest gebaat.

Tenslotte, Mijnheer de Voorzitter, wil ik reageren op een citaat van mevrouw Malliori uit de toelichting van haar rapport. Het citaat is als volgt: "In een ideale wereld zou er geen drugsmisbruik bestaan. In het echte leven zijn drugs altijd een realiteit geweest." Mijn reactie is: accepteer het drugsmisbruik, met alle vreselijke maatschappelijke en persoonlijke gevolgen, niet. Willen we het misbruik van drugs voorkomen, dan moeten we het gebruik van drugs aan banden leggen. Dat zal absoluut beter zijn voor de volksgezondheid!

Hans Blokland