Politieke plagen troffen Europa in de vorige eeuw. Ideologisch ´gelegitimeerde´ machtsbezetenheid van dictators vergde miljoenen slachtoffers. Daarbij ontzagen zij de eigen burgers bepaald niet. Ligt de parallel met het weerzinwekkende regime van Saddam Hoessein hier niet voor de hand?! Daarom dienen we inzake Irak in plaats van over "oorlog" juist over "bevrijding" te spreken. Zo althans bekijken Saddams lévende slachtoffers het.

Treurig genoeg kunnen zij daarbij niet op de unanieme steun rekenen van de lidstaten van de Europese Unie. Het tegendeel is zelfs waar. Binnen de Europese Unie wordt blijkbaar de idee van "containment" van Saddams schrikbewind gekoesterd. Alle uiterst negatieve ervaringen met Bagdads Ba'athisten van de afgelopen tien jaar ten spijt. Vandaag vindt deze strategie haar voortzetting in het Europese verlangen naar verlenging van de VN-inspecties in Irak. Dat Saddam daarbij opnieuw een dwingende resolutie van de Veiligheidsraad aan zijn laars lapt, verstoort de Europese illusie van Saddams totale ontwapening niet.

Van internationale miskenning van de ware aard van Saddams "Republiek van de vrees" zijn allereerst de bevolkingsgroepen van het Tweestromenland de voortdurende dupe. Willen de lidstaten van de Europese Unie dit op hun geweten hebben, mede gelet op de eigen smartelijke ervaringen in de voorbije eeuw? Bovendien blijft Irak onder Saddam een permanente potentiële bedreiging vormen voor het gehele Midden-Oosten, juist ook gezien zijn olievoorraden.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, luidt een Hollands spreekwoord. Oorlog is afschuwelijk, maar de gevolgen van een al te lankmoedige houding kunnen op termijn meer verwoesting aanrichten. De recente Europese geschiedenis zou de regeringsleiders wat dit betreft op hun verantwoordelijkheid moeten wijzen.

Bas Belder