Zowel rapporteur Santini als de Commissie bejubelen het Europese Burgerschap. Dit zou nu concreet gestalte krijgen in het voorstel om EU burgers het recht op vrije verplaatsing en verblijf te geven. Dit recht “maakt deel uit van het juridisch erfgoed van iedere burger van de E.U.”, aldus de Commissie.
Welk erfgoed bedoelt de Commissie hier precies? Ik vind deze uitspraak net zo bevreemdend als de term “Europees Burgerschap”. Doordat een Nederlander nu makkelijker in Frankrijk aan het werk kan, voelt hij zich ineens Europees Burger? Nee, hij blijft een Nederlander die werkt in Frankrijk.
Praktisch gezien is het een goed en zelfs vernieuwend voorstel. Het zal veel administratieve romslomp en oncontroleerbare regels doen verdwijnen. Op een tweetal punten treedt de Commissie te ver in de beslissingsbevoegdheid van de lidstaten. Allereerst in artikel 25, waar een gastland verboden wordt een besluit tot verwijdering te nemen wanneer de betrokkene een duurzaam verblijfsrecht gekregen heeft. Vervolgens in artikel 30 lid 2, waar staat dat een persoon uiterlijk twee jaar na verwijdering alweer een verzoek tot toelating kan doen. Dat is wel erg kort door de bocht!
De amendementen uit het verslag Santini die de definitie van “partner” uitbreiden en de amendementen die het Commissievoorstel afzwakken kan ik niet steunen.
Het verslag Terron i Cusi betreft het verblijf van derdelanders in de EU met het oog op tewerkstelling. Dit voorstel van de Commissie gaat a priori uit van de noodzaak van arbeidsmigratie voor Europa, zonder dat de discussie daarover echt gevoerd is. Dat betreur ik. De oorzaak van de problemen ligt eerder in een slechte afstemming van vraag en aanbod van arbeid in de economie, dan in een tekort aan krachten. Gelukkig houden lidstaten veel beleidsruimte in dit voorstel. Daarnaast is het voorstel vrij stringent. Helaas zwakt het verslag Terron I Cusi juist deze aspecten af. Jammer, want haar verslag biedt verder juist goede aanvullingen op de Commissietekst.

Hans Blokland