De Top van Kopenhagen heeft bij mij gemengde gevoelens opgeroepen. Het besluit tot vooral oostelijke uitbreiding van de EU verheugt mij. Deze zwaarwegende beslissing onderstreept andermaal dat Europa´s naoorlogse deling verleden tijd is. Aan lidstaten en toetredende landen nu de taak tot een realistische Europese samenwerking te komen!

De roekeloze stap van de Europese Raad richting Turkije betreur ik daarentegen. Eind 2004 zal de EU onder zware druk staan om te verklaren dat Ankara voldoet aan de democratische en rechtsstatelijke eisen voor toetreding. Hoe denkt de Raad evenwel het invloedrijke Turkse militaire apparaat op deze ultrakorte termijn binnen eigen democratisch raamwerk te kunnen passen? Institutioneel en mentaal zou dat een ware politieke en publieke aardverschuiving vergen. Met de adem van generaties. Of geeft in 2004 de voorwaarde van "institutionele stabiliteit" de doorslag? Dan vrees ik voor handhaving van de Europese rechtsstatelijke eisen. Dan baart mij ook de toekomst van de christelijke minderheid in het vroegere Asia minor grote zorgen.