Van de genoemde zware metalen en PAK’s is al vele jaren bekend dat deze in meer of mindere mate schadelijk zijn voor het milieu en de volksgezondheid. Deze stoffen horen niet in de lucht thuis. De impact-studies voegen hier wat mij betreft niet veel aan toe. Deze studies kosten veel geld en laten ons als politici met evenveel onduidelijkheid zitten. Ik ben van mening dat we er alles aan moeten doen om deze schadelijke stoffen zoveel mogelijk uit onze lucht te halen.

De Europese Commissie kiest slechts voor het monitoren van de vervuiling. Ik vind dit te mager en heb fundamenteel bezwaar tegen de benadering. Door alleen het in kaart brengen van de vervuiling wordt de luchtkwaliteit niet verhoogd. In de andere dochterrichtlijnen inzake luchtkwaliteit zijn wel bindende grenswaarden voorgesteld. Ik begrijp niet waarom dit hier niet is gedaan. Aan de andere kant besef ik ook dat we realistisch moeten zijn. Wellicht dat de grenswaarden uit de vorige dochterrichtlijnen te streng waren. Dit betekent echter nog niet dat we nu moeten kiezen voor vrijblijvende streefwaarden. In de milieucommissie heb ik de benadering van de rapporteur, de heer Kronberger, gesteund. Nu is de heer Kronberger met de Raad aan het onderhandelen over een accoord in eerste lezing. Ik vind dit een goed streven. Omdat de uitkomsten van deze onderhandelingen nog niet bekend zijn, kan ik hierover nog geen standpunt innemen. Ik wil de heer Kronberger meegeven dat we natuurlijk geen bindende grenswaarden moeten vaststellen die lager zijn dan de achtergrondconcentratie. Ik pleit wel nadrukkelijk voor realistische bindende grenswaarden.

Bij dit realisme moeten we onder andere bedenken dat de emissies voor een groot deel door diffuse bronnen worden veroorzaakt. We moeten hierbij denken aan verwarming van huizen en aan verkeer. Deze bronnen zijn heel moeilijk aan te pakken. Bij verschillende sectoren in de industrie zijn echter wel resultaten te boeken. We denken dan niet alleen aan de metaalindustrie, maar ook aan energiecentrales, afvalverbrandingsinstallaties en de afvalrecyclingsbranche. Bij afvalverbranding komt er een aanzienlijke hoeveelheid zware metalen vrij. Deze hoeveelheid is niet goed bekend, omdat de verplichtingen voor het meten van de emissies zeer minimaal zijn. Voor de verschillende takken in de industrie moeten er dus ook bindende grenswaarden komen, alsmede verplichtingen tot het meten van de emissies. Ik hoop dat we hierover met Raad tot overeenstemming kunnen komen.

Hans Blokland