Hans Blokland verbaast zich over de opmerkingen van de Belgische premier Verhofstadt. Die vindt dat gezinnen financieel gestimuleerd moeten worden om hun ouders thuis te verzorgen.  Wat is precies de teneur achter dit debat?

Ik heb mij vorige week verbaasd over de uitspraken van de Belgische premier Verhofstadt. Hij stelde dat gezinnen weer financieel gestimuleerd moeten worden om hun bejaarde ouders thuis te verzorgen. Een idee dat maar eens onderwerp moest worden van een nationale discussie in België. Althans, dat vond Verhofstadt. 

In de regel ben ik meestal wel te vinden voor een nationaal debat. Maar in dit geval zou het debat vooral eerst moeten gaan over de vraag of het debat niet ingegeven wordt uit verlegenheid rond de situatie van het ouder worden.  

We proberen met mooie beleidsvoorstellen en verkiezingsretoriek een antwoord te geven op de problemen van ouderen en gezondheidszorg. Dat kan echter niet verhullen dat  we ons er mee verlegen voelen. We hopen immers zelf ook gezond oud te worden om zo lang mogelijk geen beroep te doen op verzorging. Maar dat hebben we niet zelf in de hand. 

Ik kan mij nog herinneren dat we vorig jaar, 14 januari om precies te zijn, hier het verslag van collega Mantovani besproken. Ik heb toen nadrukkelijk aangegeven dat spreken over ouderenzorg en gezondheidszorg niet moet blijven hangen in mooie bedoelingen. Het moet een meerwaarde hebben voor de werkers in de zorg. Uitwisseling van werkwijzen en behandelmethoden moet leiden tot verbetering van de zorg.  

Daarnaast moet duidelijk worden gemaakt dat gezondheidszorg en ouderenzorg niet alleen vanuit het economische kostenperspectief kan worden benaderd. Ouderen en patiënten betekenen meer dan een kostenpost. Ik kan daarom ook instemmen met het amendement van collega Lambert over de wijziging van paragraaf 23. 

De interne markt is niet bedoeld om financieel gewin te maken uit de nood van patiënten. Gelijke toegang tot de zorg in alle lidstaten is wenselijk. Maar mobiliteit van patiënten omwille van de kosten lijkt mij een onwenselijke situatie.  

Graag hoor ik van collega Pronk nog waarom paragraaf 37 geschrapt moet worden. Ik kan mij namelijk goed vinden in de constatering dat de interne markt ook van invloed is op de gezondheidszorg. 

Ik kom nog even terug op de uitspraken van Verhofstad. Het kan namelijk nog gekker. In mijn land zond een omroep laatst een fictieve documentaire uit over opvang van arme Nederlandse bejaarden in een Afrikaans land. Opvang daar is efficiënter omdat de loonkosten voor zorg lager zijn. Veel kijkers hadden pas later in de gaten dat acteurs een spel speelden. De minster bereidde zich al voor op vragen van de Kamer. Maar het was slechts spel. 

Het neemt echter niet de indruk weg dat voor vrijwillige zorg in onderlinge relaties weinig tot geen ruimte is. De mooie beleidsvoornemens en spottende satire proberen iets duidelijk te maken. 

Dat geeft te denken. 

Dank u. 

Hans Blokland